zay

<ər. «zaye»dən> Heç, puç; tələf olmuş, korlanmış, puç olmuş, hədər olmuş. Öküzün taydı, işin zaydı. (Ata. sözü). Zay eləmək (etmək) – puç etmək, korlayıb heç eləmək. Göndər gəlsin Ələsgərin xələtin; Etmə əməyini zay, sarıköynək. A. Ə.. Nə üçün daşı zay eyləyirsiniz, heyif deyilmi? M. C.. Zay məhsul – keyfiyyəti pis olan məhsul; brak, çıxdaş. Zay olmaq – tələf olmaq, puç olmaq, korlanmaq, heç olmaq, hədər olmaq. Ömür üzdüm, gün çürütdüm, zay oldum; Cismim düşüb yandı axır oda, hey! Aşıq Kərəm. Dost elədin hər nadanı, hər yadı; Çəkdiyim əməklər oldu zay, pəri. R. R.. Zaya getmək (çıxmaq, dönmək) – hədər yerə məhv olmaq, puç olmaq, hədər getmək. Buradan bir maya getdi; Sallandı, çaya getdi; Yolunda cəfa çəkdim; Əməyim zaya getdi. (Bayatı). Yar salmır üstümə saya; Cavan ömrüm gedir zaya. A. Ə.. Tökdüyünüz qanlar getməsin zaya; Çıxın bu qarışıq imtahanlardan. S. V.. Zaya vermək – bax zay eləmək (etmək). Yandırdı qəlbimi camalın şövqü; Ağlımı veribdir zaya qaşların. «Aşıq Qərib». Əsmər burdan getsə boş qalar bağlar; Sən vermə ömrümü zaya, xoş gəldin. «Abbas və Gülgəz». Yazıq aşıq vermə ömrünü zaya; Dərd bilən can bu yerlərdə tapılmaz. A. Ə..